Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/759

 — Dlaczego pan de La Mole nie był przy tobie, jak tego jego obowiązek wymagał?
 — Uwolniłem go.
 — Dobrze; możesz iść — rzekł Karol.
 Książę d’Alençon skierował się ku drzwiom i wyszedł.
 — Nie tędy — rzekł Karol — a tędy.
 I wskazał mu drzwi, które prowadziły do pokoju mamki.
 Karol nie chciał, żeby Franciszek spotkał się z Henrykiem.
 Nie wiedział, że się oni przed chwilą widzieli, i że ta chwila była dostateczną do wzajemnego porozumienia.
 Za danym przez Karola znakiem, Henryk wszedł.
 Henryk nie czekał, aż go się Karol zapyta.
 — Najjaśniejszy panie!... — powiedział. — Wasza królewska mość w samą porę przysłałeś po mnie, gdyż sam chciałem iść do ciebie i prosić o sprawiedliwość.
 Karol zmarszczył brwi.
 — Tak, sprawiedliwości!... — powiedział Henryk. — Przedewszystkiem, dziękuję Waszej królewskiej mości, żeś mnie wziął ze sobą wczoraj wieczorem; gdyż tym sposobem uratowałeś