Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/769

 — Co ja mam w myśli, to wyłącznie do mnie należy — odrzekł król tym surowym i grubijańskim tonem, którego czasami do samej Katarzyny używał. — Co pani chcesz odemnie? mów prędzej.
 — Miałeś słuszność, mój synu — powiedziała Katarzyna do króla — ty zaś, d’Alençon, myliłeś się.
 — W czem? — spytali obaj.
 — To nie La Mole był w pokoju króla Nawarry.
 — A! a! — szepnął Franciszek, bledniejąc.
 — Któż więc? — zapytał Karol.
 — Jeszcze niewiadomo; lecz się dowiemy, jak tylko Maurevel będzie mógł mówić, Lecz odłóżmy na stronę tę sprawę, która się wkrótce wyjaśni i powróćmy do La Mola.
 — A co chcesz od niego, moja matko, przecież La Mole nie był u króla Nawarry?
 — Tak — odpowiedziała Katarzyna — nie był u króla, lecz był u... królowej.
 — U królowej! — zawołał Karol, parsknąwszy od śmiechu.
 — U królowej! — pomruknąl d’Alençon i zbladł jak trup.