Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/785

 — Nie wiem.
 — Idź więc do dyabła! albo.... Do widzenia!
 — Ten La Mole jest dziwny człowiek — mruknął Coconnas — zawsze mu gadaj gdzie będziesz! Alboż ja mogę wiedzieć gdzie będę. Zresztą, zdaje mi się, że mam ochotę do spania.
 I Coconnas znowu się położył.
 La Mole pędził do królowej.
 Lecz przybywszy do znanego nam korytarza, spotkał księcia d’Alençon.
 — A! to ty, panie de la Mole? — zapytał książę.
 — Tak jest, ja sam, Mości książę — odpowiedział la Mole, kłaniając się.
 — Czy pan wychodzisz z Luwru?
 — Nie, Mości książę. Idę złożyć swoje uszanowanie Jej królewskiej mości, królowej Nawarry.
 — A o której godzinie, panie de la Mole, wyjdziesz od niej.
 — Czy Wasza książęca mość chcesz mi dać jakie rozkazy?
 — Nie, lecz chciałbym dzisiaj wieczorem pomówić z panem.