Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/790

łaś, ponieważ śpiewając zginąłbym, ażeby tylko uwolnić od łez twoje piękne oczy.
 — A! mój biedny szlachcicu — powiedziała Małgorzata — a moje piękne oczy obfite wylewałyby łzy.
 — Lecz jakim sposobem ucichła ta wielka burza?
 — Zgadnij!
 — Nie; nie wiem.
 — Tylko był jeden środek dowiedzenia, iż to nie ty byłeś w pokoju króla Nawarry.
 — Jakiż to?
 — Powiedzieć, gdzie wówczas byłeś.
 — A ty...
 — Powiedziałam!
 — Komu?
 — Mej matce..
 — A królowa Katarzyna...
 — Wie, że cię kocham.
 — A! pani, tyłeś dla mnie zrobiła, iż możesz odemnie wymagać wszystkiego. Małgorzato! ten twój postępek jest piękny i wielki. Małgorzato! moje życie należy do ciebie.
 — Spodziewam się, gdyż wyrwałam twe życie z rąk tych, którzy chcieli je mnie wyrwać; teraz już jesteś ocalony.