Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/793

 — Oknem! wszak kartka wyraźnie mówi, że oknem.
 — Rozkaż tylko królowo, a wyskoczę przez to okno, chociaż wiem, że pogruchotałbym się na kawałki, spadłszy z tej wysokości!
 — Zaczekaj, zaczekaj!... — zawołała Małgorzata — zdaje mi się, że do sznurka jest przyczepiony jakiś ciężar.
 — Zobaczmy!... — powiedział La Mole.
 I oboje, przyciągając do siebie ciężar przyczepiony do sznurka, wkrótce, z niewysłowioną radością, znaleźli drabinkę zrobioną z włosia i jedwabiu.
 — Jesteś ocalony!... — zawołała Małgorzata.
 — Jest to cud nieba!
 — Nie; jest to pomoc króla Nawarry.
 — Tak; lecz jeżeli są to sidła; jeżeli ta drabinka urwie się pod mojemi nogami! Pani, wyznałaś mi dzisiaj swoję miłość ku mnie...
 Małgorzata, której radość nadała rumieńce, teraz pokryła się śmiertelną bladością.
 — Masz słuszność — powiedziała królowa — to być może.
 I rzuciła się ku drzwiom.
 — Co chcesz czynić?... — zawołał La Mole.