Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/795

 Królowa Nawarry szła naprzód śmiało, a skoro już przeszła blisko jednę trzecią część korytarza, usłyszała głuche szepty, które do jej uszu dolatywały tajemniczo a straszno.
 Lecz nagle, jakby na skutek rozkazu, szepty ustały i w korytarzu znowu panowała dawniejsza ciemność i spokojność.
 Słabe światło jeszcze bardziej zmniejszyło natężenie.
 Małgorzata nie przestawała iść prosto naprzeciw niebezpieczeństwa, jeżeli takowe w samej rzeczy istniało.
 Królowa zdawała się być spokojną, jednakże skurczone ręce zdradzały konwulsyjne drżenie.
 W miarę tego, jak postępowała naprzód, spokojność stawała się coraz większą, i cień, podobny do ręki, zasłaniał słabe i migotliwe wiatło.
 Nagle, skoro Małgorzata doszła do skrętu jakiś człowiek wystąpił naprzód, i odkrywając tajemną latarkę, zawołał:
 — Otóż on!
 Małgorzata znalazła się twarz w twarz ze swoim bratem Karolem.
 Za nim stał książę d’Alençon z jedwabnym sznurkiem w ręku.