Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/796

 Jeszcze dalej dawały się widzieć cienie dwóch ludzi pogrążonych w ciemności; tylko na ich długich szpadach błyszczało światło.
 Małgorzata jednem spojrzeniem obrzuciła całą tę grupę.
 Uczyniła nad sobą wielkie usiłowanie i uśmiechając się, odpowiedziała Karolowi:
 — Najjaśniejszy panie, zapewne chciałeś powiedzieć: „Otóż ona!”
 Karol cofnął się na krok. Inni pozostali nieruchomi, jak figury z kamienia.
 — To ty, Margot — powiedział król — a gdzież idziesz o tak późnej godzinie?
 — O tak późnej godzinie? — powtórzyła Małgorzata — alboż już tak późno?
 — Pytam cię, gdzie idziesz?
 — Idę szukać mów Cicerona, które, jak mi się zdaje, zostawiłam u królowej-matki.
 — Bez światła?
 — Sądziłam, że korytarz jeszcze jest oświetlony.
 — Czy idziesz ze swego pokoju?
 — Tak jest.
 — A cóż robisz dzisiejszego wieczoru?
 — Przygotowywani odpowiedzi na mowy posłów polskich. Wszak jutro na radzie kazano