Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/799

cował drabinkę u kraty okna, wskoczył na nie, i zanim postawił nogę na pierwszym stopniu, czule ucałował rękę królowej.
 — Małgorzato! jeżeli ta drabinka jest zasadzką i jeżeli umrę dla ciebie, pamiętaj o swojej obietnicy.
 — La Molu, to nie obietnica, ale przysięga. Nie obawiaj się niczego, Do widzenia!
 La Mole ośmielony, nie zlazł, ale raczej zesunął się po sznurowej drabinie.
 W tej chwili zapukano do drzwi.
 Małgorzata odprowadzała wzrokiem swego kochanka podczas tej niebezpiecznej przeprawy, i dopiero zobaczywszy, że La Mole szczęśliwie stanął na ziemi, obejrzała się.
 — Pani! — zawołała Gillonna — pani!
 — Cóż takiego?... — zapytała Małgorzata.
 — Król puka do drzwi, — Otwórz mu.
 Gillonna była posłuszną.
 Czterech książąt stanęło w progu drzwi.
 Karol wszedł.
 Małgorzata z uśmiechem na ustach zbliżyła się do króla.
 Król obejrzał się do koła.
 — Kogo szukasz, mój bracie?... — zapytała Małgorzata.