Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/81

 — Lecz wreszcie, poczem mogę go poznać?..
 — Mówię ci, że co rano o godzinie dziesiątej, przechodzi przed oknami kanonika.
 — Lecz przed temi oknami przechodzi wielu. Niech Wasza królewska mość raczy mi wskazać cokolwiek, po czembym go mógł poznać?...
 — O!.. to bardzo łatwo. Jutro, naprzykład, będzie niósł pod pachą tekę z czerwonego safianu.
 — Wskazówka ta jest dla mnie dostateczną, Najjaśniejszy panie.
 — Czy masz ciągle tego szybkiego konia, którego ci de Mony darował?...
 — Mam nawet prawdziwego arabskiego, Najjaśniejszy panie.
 — O!... ja się o ciebie nie troszczę; ale może ci nie zaszkodzi wiedzieć, że w klasztorze z tylu znajduje się brama.
 — Dziękuję Waszej królewskiej mości: teraz módlcie się za mnie do Boga.
 — Co?... do kroćset dyablów!.. raczej do szatana; bo jego tylko pomoc, może cię uratować od stryczka.
 — Do widzenia, Najjaśniejszy panie.
 — Bądź zdrów. Ale!., ale... zaczekaj, panie Maurevel; gdyby z jakichkolwiek bądź powodów,