Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/811

kuźni, ażeby dokończyć własną ręką dzirytu do polowania, lecz Katarzyna zatrzymała go.
 Karol badawczo spojrzał na matkę.
 — No i cóż tam znowu?... — zapytał chmurno.
 — Najjaśniejszy panie, tylko jedno słowo. Trzebaby oznaczyć dzień na publiczne wielkie posłuchanie.
 — A! prawda — powiedział król, siadając — pomówmy o tem, moja matko. Jak pani sądzisz, który dzień naznaczyć?
 — Sądzę — odpowiedziała Katarzyna — że w tem głębokiem milczeniu Waszej królewskiej mości, w tem udanem zapomnieniu, mieści się jakieś wyrachowanie.
 — O nie!... — zawołał Karol — dlaczegóż tak sądzisz, moja matko?
 — Dlatego — powiedziała Katarzyna cicho — że zdaje mi się, iż posłom nie wypada dać powodu myślenia, że z taką skwapliwością chwytamy za ich koronę.
 — Przeciwnie, moja matko!... — zawołał Karol — pędzili oni z Krakowa... Cześć za cześć, grzeczność za grzeczność.
 — Wasza królewska mość możesz mieć słuszność z jednego względu, lecz z drugiego ja się