Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/834

 — A więc — przerwała mu Katarzyna — nie przestajesz sądzić, że umrze jeszcze przed rokiem?
 — Jestem o tem tak przekonany, jak nie wątpię o tem, że wszyscy troje żyjemy i wszyscy troje umrzemy.
 — Lecz powiedziałeś, że ta czysta krew obiecuje długie życie?
 — Tak, gdyby wszystko szło zwykłym porządkiem. Lecz być może jakiś przypadek...
 — Czy słyszysz!... — powiedziała Katarzyna do Henryka — jakiś przypadek...
 — Tembardziej więc powinienbym pozostać.
 — O tem nie myśl dłużej, jest to niepodobieństwem.
 Henryk obróciwszy się do mistrza René, powiedział zmienionym głosem:
 — Dziękuję ci, dziękuję, przyjmij ten worek.
 — Chodźmy, „hrabio” — powiedziała królowa do syna, dając mu tytuł, któryby mógł zmylić domysły perfumiarza.
 Wyszli.
 — Widzisz matko — powiedział Henryk — jakiś wypadek!... a jeżeli zajdzie ten wypadek, a ja będę ztąd o czterysta mil...
 — Czterysta mil, mój synu, można przebyć W ośm dni.