Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/849

napróżno starałam się rozwiązać. Wychodząc, pozostawiłam okno otwarte, a powróciwszy do pokoju, znalazłam na dywanie jakąś karteczkę.
 — A widzisz pani! — powiedział Henryk.
 — Jakąś karteczkę, której wcale nie zrozumiałam i na którą wcale nie zwróciłam uwagi. Być może, że to jest karteczka od pana de Mouy.
 — To być bardzo może — powiedział Henryk — nawet to jest bardzo prawdopodobnem. Czy nie mógłbym widzieć tej karteczki?
 — Oto jest, Najjaśniejszy panie — odpowiedziała Małgorzata, podając królowi kartkę wyjętą z kieszonki.
 Król spojrzał na karteczkę.
 — Czy to czasem nie pismo pana de La Mole? — zapytał.
 — Nie wiem — odpowiedziała Małgorzata — zdaje się, że ktoś jego charakter podrobił.
 — Wszystko jedno, czytajmy — powiedział król.
 I czytał:

  „Pani! muszę pomówić z królem Nawarry. Interes nie cierpi najmniejszej zwłoki. Czekam”.

 — A! a! — zawołał król — widzisz pani: on pisze, że czeka!