Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/852

 Małgorzata uśmiechnęła się i przywiązała drabinkę.
 — Pokaz się pani lepiej, wyjdź pani dalej na ganek — mówił Henryk, chowając się za węgieł pokoju — teraz pokaz pani drabinkę. Na piekło! jestem pewny, ze de Mouy wejdzie.
 W samej rzeczy, w dziesięć minut później, człowiek drżący z radości stanął na balkonie, a widząc, że królowa nie idzie naprzeciwko niego zatrzymał się kilka chwil na miejscu.
 Lecz zamiast Małgorzaty, zbliżył się doń Henryk.
 — A to nie de Mouy, lecz pan de La Mole — powiedział król. — Dobry wieczór, panie de La Mole; wejdź pan, proszę pana.
 La Mole stanął jak wryty.
 Gdyby jeszcze nie stał na balkonie, lecz na drabince, bezwątpienia zleciałby na głowę.
 — Chciałeś pan pomówić z królem Nawarry o interesach nie cierpiących żadnej zwłoki — powiedziała Małgorzata — zawiadomiłam o tem króla, i otóż masz go pan przed sobą.
 Henryk poszedł zamknąć okno.
 — Kocham cię — powiedziała Małgorzata, ściskając rękę młodego człowieka.
 — I cóż mi pan powiesz?... — rzekł Henryk, podając krzesło panu de La Mole.