Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/868

tobą, zaprowadź go do jakiego pokoju, i zostaw pod strażą. Jeżeli się będzie opierał, schwytaj go żywym lub umarłym. Śpiesz, śpiesz.
 Szczęściem, Henryk mało się zajmując mową Małgorzaty, miał zwrócone oczy na Katarzynę i nie stracił ani jednego jej poruszenia.
 Widząc, że królowa-matka tak bacznie utkwiła spojrzenie w de Mouyu, zaczął być niespokojnym, a skoro dała jakiś rozkaz kapitanowi, zrozumiał wszystko.
 Właśnie w tej to chwili Henryk dał de Mouyowi znak, który spostrzegł pan de Nancey.
 Znak Henryka mówił: Jesteś odkryty, uciekaj natychmiast.
 De Mouy zrozumiał zupełnie ten znak, który tak doskonale zagaił słowa Małgorzaty.
 Zaraz też młody hugonot zniknął w tłumie.
 Henryk nie uspokoił się dopóty, dopóki nie zobaczył pana de Nancey powracającego do Katarzyny, i dopóki nie spostrzegł konwulsyjnego drżenia w twarzy królowej-matki; drżenie to dało mu znać, że kapitan spóźnił się.
 Posłuchanie było skończone.
 Małgorzata jeszcze kilka chwil rozmawiała z wojewodą Łaskim.
 Król powstał, ukłonił się i wyszedł, wsparty