Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/875

dzisiaj jestem na służbie u księcia d’Alençon, zatem zmuszonym będę opuścić panią, za godzinę.
 — Z czego pan bardzo jesteś kontent...
 — Słowo honoru! wcale nie. Pan d’Alençon jest nie w humorze, ciągle więc nudzi, i przyznam się pani, iż jeżeli mam usłyszeć jakie wyrzuty, to wolę usłyszeć je z pięknych usteczek pani, aniżeli z jego krzywej gęby.
 — Jak uważam — powiedziała księżna — pan się cokolwiek usprawiedliwiasz... Mówisz więc, żeś wyszedł z Luwru o dziewiątej?
 — Tak, na Boga! i miałem zamiar prosto udać się tutaj; lecz na skręcie ulicy de Grenelle spotkałem człowieka, bardzo podobnego do La Mola.
 — A! znowu ten La Mole.
 — Znowu, za pozwoleniem, lub bez pozwolenia pani.
 — Niegrzeczny.
 — Dobrze — powiedział Coconnas — pani znowu rozpoczynasz swoje dąsy.
 — Wcale nie. Kończ pan już opowiadanie.
 — Ja wcale nie myślałem opowiadać, tylko, ponieważ pani pytasz mnie dlaczego się spóźniłem...