Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/884

 — To wielkie szczęście, bo inaczej podpaliłbym Luwr.
 — Annibalu, słuchaj, bądź roztropnym. Służba — rzecz święta.
 — A więc chodź ze mną?
 — Nie mogę.
 — Czy myślisz, że ośmieliliby się targnąć raz drugi na twe życie?
 — Nie sądzę. Nie jestem zbyt wielką figurą, przeciwko mnie więc nie może istnieć ciągły spisek. Tylko raz przyszło im cóś do głowy, żeby mnie zabić.
 — Cóż więc myślisz robić?
 — Nic: będę się bawić, podróżować...
 — A więc ja będę się bawić i podróżować z tobą. Jeżeli na ciebie napadną, będzie nas dwóch i wtedy pokażemy, jak to się bić należy. Niech mi tylko wlezie w oczy ten książę-młokos, a zaraz go przypnę szpadą do ściany jak motylka.
 — Podaj przynajmniej prośbę o uwolnienie.
 — Naturalnie, że podam.
 — Uprzedź go, iż go opuszczasz.
 — Naturalnie. Natychmiast do niego napiszę.