Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/906

odpowiedział Orthon. — Wiec mi pani przebaczasz?
 — Nie tylko ci przebaczam, lecz cię wynagradzam; jesteś dobrym roznosicielem słodkich bilecików, grzecznym posłannikiem miłości; zapominasz tylko, że cię pan twój czeka.
 — A! to prawda — rzekł młodzieniec, rzucając się do drzwi.
 Lecz zaledwie zrobił trzy kroki, podłoga pod nim się zapadła.
 Upadł, wyciągając obie ręce, wydał straszny krzyk, i znikł pogrążony w kryjówce Luwru, od której Katarzyna przycisnęła sprężynę.
 — Teraz, z łaski uporu tego głupca, muszę zejść sto pięćdziesiąt stopni na dół.
 Katarzyna weszła do swego pokoju, zapaliła skrytą latarnię, powróciła znowu na korytarz, przycisnęła sprężynę, i otworzyła drzwi na kręcone schody, które zdawały się zagłębiać w wnętrznościach ziemi.
 Dręczona nienasyconą żądzą ciekawości, będącej tylko narzędziem jej zemsty, zbliżyła się do żelaznych drzwi prowadzących do więzienia.
 Tu, zakrwawiony, pokaleczony upadkiem z wysokości stu stóp, leżał biedny Orthon.
 Jeszcze oddychał.
 Za murem słychać było toczące się bałwany