Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/908

 Wierny sługa, oddany duszą i sercem, dziecię młode i piękne — i nic więcej!....
 To, bezwątpienia, nie mogło ani na chwilę zachwiać szalami, na których się ważą losy całych narodów.
 Katarzyna list przeczytawszy, natychmiast udała się do mieszkania pani de Sauve i włożyła go za zwierciadło.
 Schodząc, spotkała kapitana przy wejściu na korytarz.
 — Koń już osiodłany, jak Wasza królewska mość rozkazałaś, — rzekł pan de Nancey.
 — Mój kochany baronie — odpowiedziała Katarzyna — koń już nie potrzebny, rozmawiałam z tym chłopcem, i wydał mi się za głupi do spełnienia polecenia, które mu chciałam powierzyć. Dałam mu nieco pieniędzy i wysłałam go bocznym wyjściem.
 — A to polecenie?. — zapytał pan de Nancey.
 — Polecenie?... — powtórzyła Katarzyna.
 — Tak, polecenie, które Wasza królewska mość miałaś mu dać do Saint-Germain. Czy Wasza królewska mość mnie rozkażesz się niem zająć, lub też któremu z moich ludzi?
 — Nie, nie — powiedziała Katarzyna —