Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/916

 — O co?
 — Że tu ukrywa się jakiś spisek.
 — E! kłamstwo.
 — Mówię ci...
 — Mówię ci, że jeśli to jest jaki spisek, to się ich dotyczy.
 — A! to prawda. Przytem — rzekł Coconnas — już nie jestem w służbie u księcia d’Alençon; niech się układają, jak im się zdaje.
 Ponieważ zaś kuropatwy upiekły się do tego stopnia, jak je szczególnie lubił Coconnas, piemontczyk przywołał La Hurierè’a, ażeby je zdjął z rożna.
 Tymczasem Henryk i de Mouy porządkowali w swoim pokoju.
 — A więc widziałeś Orthon’a, Najjaśniejszy panie?... — zapytał de Mouy, gdy Grzegorz nakrył stół.
 — Nie; lecz znalazłem bilet za zwierciadłem. Sądzę, że dziecię zlękło się, gdyż Katarzyna weszła podczas, gdy on się tam znajdował; dla tego też nie mógł się mnie doczekać. Przez chwilę byłem niespokojny: Dariola bowiem powiedziała mi, iż królowa-matka długo z nim rozmawiała.
 — Niema niebezpieczeństwa; Orthon jest