Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/917

zręczny. I chociaż królowa jest równie zręczna, jestem pewny, że ją w pole wyprowadzi.
 — A ty, de Mouy, czyś go widział później?... — zapytał Henryk.
 — Nie; lecz się zobaczę z nim dziś wieczór. O północy powinien tu powrócić. Po drodze, wszystko mi opowie.
 — A człowiek, który stał na końcu ulicy des Mathurins?
 — Co za człowiek?
 — Człowiek, który mi dał konia i płaszcz. Czy jesteś przekonany o jego wierności?
 — Jest to jeden z najwierniejszych. Zresztą, on nie zna Waszej królewskiej mości i nie wie, z kim miał do czynienia.
 — Możemy więc zupełnie spokojnie porozmawiać o naszych interesach?
 — Bez żadnej wątpliwości. Zresztą, La Mole jest na czatach.
 — Doskonale!
 — A więc, Najjaśniejszy panie, cóż mówi książę d’Alençon?
 — D’Alençon już nie chce uciekać. Oświadczył to wprost. Wybór księcia na króla Polskiego i słabość króla, zmieniły jego wszystkie zamiary.