Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/923

łem, i jeżeli Wasza królewska mość zechcesz iść za mną...
 — A de Mouy?
 — I on, jeśli chce, może także iść z nami; tylko trzeba pośpieszyć.
 Na schodach dały się słyszeć kroki.
 — Już zapóźno — powiedział Henryk.
 — A! gdyby ich można czem zająć przez pięć minut — zawołał La Mole — a ręczyłbym za bezpieczeństwo króla.
 — Ocal pan króla — rzekł de Mouy — a ja ich zatrzymam. Uciekaj, Najjaśniejszy panie!
 — A ty?
 — Nie troszcz się o mnie, Najjaśniejszy panie, tylko uciekaj!
 I de Mouy ukrył talerz, serwetę i szklankę króla, chcąc przez to pokazać, że sam tylko jadł kolacyę.
 — Chodź, Najjaśniejszy panie, chodź — zawołał La Mole, biorąc króla za rękę i ciągnąc go na schody.
 — De Mouy! mój waleczny de Mouy! — zawołał Henryk, wyciągając do niego rękę.
 De Mouy pocałował podaną rękę, wyprowadził króla z pokoju i zamknął za nim drzwi na rygiel.