Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/924

 — Rozumiem — rzekł Henryk — on odda się w ręce nieprzyjaciół, gdy tymczasem my ocalimy się ucieczką; lecz któż, u dyabła, mógł nas zdradzić?
 — Chodź, Najjaśniejszy panie, już się zbliżają.
 W rzeczy samej, blask pochodni zaczął się już ślizgać po murze, a na dole dał się słyszeć szczęk broni.
 — Prędzej, prędzej, Najjaśniejszy panie — rzekł La Mole.
 I prowadząc króla w ciemności, przeszedł dwa piętra, pchnął drzwi pokoju, zamknął je za sobą na rygiel i otworzywszy okno, zapytał:
 — Czy Wasza królewska mość nie boisz się podróżować po dachach?
 — Ja? — odpowiedział Henryk — strzelec Izardzki miałby się obawiać dachów!
 — Niech więc Wasza królewska mość uda się za mną: znam już tę drogę i będę służył za przewodnika.
 — Idź, idź — rzekł Henryk.
 La Mole wyskoczył z okna i przeszedł po rynnie do miejsca równego, utworzonego przez dwa dachy.
 Tutaj znaleźli okienko bez szyb, wychodzące z niezamieszkanego strychu.