Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/925

 — Najjaśniejszy panie — powiedział La Mole — otóż jesteśmy u portu.
 — A! tem lepiej — odrzekł Henryk.
 I otarł blade czoło, na które wystąpiły kroplo potu.
 — Teraz — rzekł La Mole — rzeczy pójdą same z siebie. Ze strychu schody prowadzą na korytarz, a korytarz na ulicę. Odbywałem już tę drogę, lecz jeszcze straszniejszej nocy.
 — Naprzód — powiedział Henryk.
 La Mole przełazi pierwszy przez okno, otworzył źle zamknięte drzwi, i podając królowi sznurek, służący za poręcz u schodów, rzekł:
 — Chodź, Najjaśniejszy panie.
 Uszedłszy połowę schodów, Henryk zatrzymał się; znalazł się bowiem przy oknie, wychodzącem na podwórze oberży pod Piękną Gwiazdą.
 Widać ztąd było, jak na przeciwległych schodach przebiegali żołnierze, jedni, niosąc szpady w ręku, a drudzy pochodnie.
 Nagle, pośród jednej grupy, król Nawarry spostrzegł de Mouya, który oddał swą szpadę i chodził spokojnie.
 — Biedny chłopiec! — rzekł Henryk. — Wierne serce!
 — Na honor, Najjaśniejszy panie! — powiedział La Mole. — Niech wasza królewska mość