Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/926

uważa, jak on jest spokojny, nawet się uśmiecha. Niezawodnie dobra myśl zabłysła mu w głowie, bo Wasza królewska mość wiesz, że on się rzadko śmieje.
 — A ten młody człowiek, co był z panem?
 — P. de Coconnas? — spytał La Mole.
 — Tak, p. de Coconnas. Co się z nim stało?
 — O! Najjaśniejszy panie, jestem o niego zupełnie spokojny. Spostrzegłszy żołnierzy, zapytał mnie:
 — Czy ryzykujemy co?
 — Głowę — odpowiedziałem.
 — A ocalisz się?
 — Mam nadzieję.
 — I ja także.
 — I przysięgam ci, Najjaśniejszy panie, że się uratuje. Gdyby jego wzięto, toby znaczyło, że sobie życzył być wziętym.
 — A! więc — rzekł Henryk — wszystko idzie dobrze; teraz starajmy się dostać do Luwru.
 — A! mój Boże! — powiedział La Mole — nic łatwiejszego, Najjaśniejszy panie. Owińmy się w płaszcze i wyjdźmy. Ulica, pełna ludu, zbiegającego się na hałas; wezmą nas za jakich ciekawych.
 W istocie Henryk i La Mole nie znaleźli