Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/943

ją włożyć na głowę. Doskonale! Henryk się zrzeka, de Mouy wyznał mi twoje żądanie, a ta korona, której żądasz...
 — Cóż takiego?... — zapytał d’Alenćon drżącym głosem.
 — Na szatana! ona, należy do ciebie! D’Alençon strasznie zbladł; wkrótce krew, która ścisnęła mu serce, nagle nazad odpłynęła i na twarz jego wystąpiły żywe rumieńce.
 W tej chwili, łaska króla przyprowadzała go do rozpaczy.
 — Lecz, Najjaśniejszy panie — odpowiedział książę zmieszany, napróżno usiłując się uspokoić — ja wcale nie chciałem, nie wymagałem czegoś podobnego.
 — Być może — powiedział król — gdyż bardzo jesteś skromny, mój bracie. Tyś niczego nie wymagał, lecz inni prosili za ciebie.
 — Najjaśniejszy panie, przysięgam ci, że nigdy...
 — Nie przysięgaj.
 — A więc Najjaśniejszy panie, wypędzasz mnie?
 — Jak to, Franciszku, nazywasz to wypędzeniem? Na szatana! Tobie bardzo trudno jest dogodzić... Czegóż więc jeszcze wymagasz?...