Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/948

kie wrażenia, rodzące się w sercu młodego człowieka.
 Tak milczał przez chwilę, spoglądając na Franciszka niemego i zgnębionego; następnie, głosem, wskazującym niezmienne postanowienie, rzekł:
 — Objawiliśmy ci nasze postanowienie, mój bracie; postanowienie nasze jest niezłomne: odjedziesz!
 D’Alençon uczynił ruch i chciał mówić.
 Karol udał, iż tego nie spostrzega i mówił dalej:
 — Chcemy, ażeby Nawarra chełpiła się z tego, iż jej królem jest brat króla Francuzkiego. Władzę, honory, wszystko będziesz miał, co tylko przystoi twojemu stanowi, i również jak Henryk — dodał Karol z uśmiechem — będziesz mnie błogosławił z daleka. Błogosławieństwa nie znają przestrzeni.
 — Najjaśniejszy panie...
 — Przyjm koronę, nie odmawiaj mi dłużej. Skoro zostaniesz królem, wyszukają ci małżonkę, godną księcia Francuzkiego. Kto wie, może być, że ta małżonka da ci drugi tron.
 — Lecz, Najjaśniejszy panie, zapominasz o Henryku.