Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/950

 Książę spostrzegłszy matkę, starał się ukryć gniew wściekły i chciał się uśmiechać.
 Nie był on tak szczęśliwy, jak brat Andegaweński; nie szukał więc w Katarzynie matki, lecz sprzymierzeńca.
 Zaczął od obłudy; ponieważ, chcąc zawrzeć korzystny związek, trzeba, ażeby obydwie strony cokolwiek się oszukiwały.
 D’Alençon zbliżył się do Katarzyny z twarzą nieco zakłopataną, i zapytał:
 — Czy słyszałaś pani o ważnych nowinach?
 — Słyszałam. Chcą pana zrobić królem.
 — Jest to wielka łaska dla mnie, ze strony mego brata.
 — Zdaje się.
 — Ja zaś jestem gotów myśleć, iż w części i pani muszę za to podziękować; bo jeżeliś pani poradziła memu bratu, ażeby mi ofiarował tron, więc go winienem zawdzięczyć pani. Zresztą, przyznam się, że mi żal obedrzeć Henryka Nawarskiego.
 — Zdaje mi się, że bardzo kochasz Henryka?
 — Tak jest; od niejakiegoś czasu, mamy pomiędzy sobą bardzo blizkie stosunki.