Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/951

 — Myślisz więc, że on kocha cię tak jak ty jego?
 — Spodziewam się, pani.
 — Czy wiesz, że przyjaźń tego rodzaju między książętami, jest bardzo budującą; gdyż w ogóle, przyjaźń dworska nie jest wcale stałą.
 — Weź pani pod uwagę, że nietylko jesteśmy przyjaciółmi, lecz prawie braćmi.
 Katarzyna złowieszczo się uśmiechnęła.
 — Dobrze — powiedziała — a czy królowie bywają braćmi?
 — O! wszak my jeszcze nie byliśmy królami, kiedy już byliśmy przyjaciółmi; otóż dlaczego się kochamy.
 — Tak, lecz teraz okoliczności bardzo się zmieniły.
 — Jakto?
 — Naturalnie; skądżeż bowiem wiesz, że obydwaj będziecie królami?
 Ze drżenia, które przebiegło po ciele Franciszka, z rumieńców, które mu wystąpiły na policzki, Katarzyna poznała, że trafiła do celu.
 — Henryk, królem? A jakiegoż królestwa? — zapytał książę.
 — Jednego z najpiękniejszych w chrześcijańskim świecie.