Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/955

 — Szukałem już, lecz nic nie znalazłem w tym przedmiocie:
 — Ale ja znajdę, ja.... a ty mu wręczysz książkę od siebie...
 — I cóż ztąd?
 — Czy mi ufasz, Franciszku?
 — Zupełnie, matko!
 — Czy chcesz ślepo postępować według moich rozkazów względem Henryka, którego nienawidzisz?
 D’Alençon uśmiechnął się.
 — I którego ja nienawidzę — dodała Katarzyna.
 — Chcę.
 — Pojutrze będzie polowanie; przyjdziesz więc do mnie po książkę, którą sam oddazz Henrykowi... i...
 — I cóż dalej...
 — Resztę pozostaw Bogu, opatrzności, lub przypadkowi.
 Franciszek wiedział dobrze, że matka wcale niema zwyczaju w stosunkach przyjacielskich lub nienawistnych, zdawać się na Boga, opatrzność lub przypadek; lecz przeciwko temu, ani słowa nie powiedział.
 Tylko ukłoniwszy się na znak, że jest gotów być jej posłusznym, wyszedł.