Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/960

 Małgorzata zrozumiała skinienie męża, udała się więc do garderoby Henryka, której drzwi były zasłonięte dywanem.
 D’Alençon wszedł bojaźliwie, oglądając się na wszystkie strony.
 — Czy jesteśmy sami?... — zapytał z cicha książę.
 — Zupełnie sami. No, ale cóż się stało? zdaje mi się, że jesteś zmartwiony!
 — Henryku, jesteśmy odkryci.
 — Jakto! odkryci?
 — Tak jest; de Mouy był aresztowany.
 — Wiem o tem.
 — De Mouy wszystko powiedział królowi.
 — I cóż on powiedział?
 — Że staram się o Nawarską koronę i w tym celu uknułem spisek.
 — A! a!... — zawołał Henryk — a więc jesteś skompromitowanym, mój bracie! Lecz dlaczegóż jeszcze nie jesteś aresztowany?
 — Sam nie wiem; król w żartach ofiarował mi koronę Nawarską. Bezwątpienia spodziewał się, że mu wyznam wszystko; lecz ja z niczem mu się nie wygadałem.
 — I dobrześ zrobił, mój bracie — powię-