Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/962

go, ażeby się nie rozstać z bratem, którego kocham...
 — A więc — przerwał d’Alençon — wszystkie nasze plany upadły, a ty, bez bitwy poddajesz się złemu losowi.
 — Ja — rzekł Henryk — wcale się nie gniewam na los, zmuszający mię tu pozostać; dzięki memu niezgryźliwemu charakterowi, mnie wszędzie dobrze.
 — Dajmy na to, że to prawda — odparł d’Alençon i nie mówmy już o tem lepiej. Tylko gdybyś przypadkiem postanowił coś nowego, nie zaniedbaj mnie o tem zawiadomić.
 — Na szatana! Nie zaniedbam tego uczynić. Przecież wyraź nie umówiliśmy się, że nie mamy dla siebie żadnych tajemnic.
 D’Alençon przerwał rozmowę, i zamyślony powracał do swoich pokojów.
 Podczas rozmowy zdawało mu się, że dywan we drzwiach nie raz się poruszył.
 Zaledwie d’Alençon przestąpił za próg, Małgorzata uchyliła dywanu i weszła z garderoby do pokoju.
 — I cóż pani myślisz o tych odwiedzinach? — zapytał Henryk.
 — Sądzę, że musiało zajść coś nowego i ważnego.