Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/97

Mole i Coconnas — admirał wyprowadził się na tamten świat!
 — Jakto! panie de Coconnas — mówił gospodarz ze złośliwym uśmiechem — pan należysz do stronnictwa księcia Gwizyusza i nic o tem nie wiesz?
 — Czego nie wiem?
 — Że onegdajszego dnia, gdy admirał przechodził ulicą Saint-Germain-l’Auxerrois, koło domu kanonika Pierre-Pille, wystrzelono do niego z rusznicy.
 — I zabito go!... — krzyknął La Mole.
 — Nie, wystrzał strzaskał mu tylko ramie i urwał dwa palce, lecz spodziewają się, że kule były zatrute.
 — Jakto, nędzniku!... — zawołał La Mole — spodziewają się!...
 — Chciałem powiedzieć, że domyślają się — odparł gospodarz — nie kłóćmy się o jeden wyraz; omyliłem się.
 I La Hurière, obróciwszy się tyłem do La Mola, z szyderczym grymasem pokazał język hrabiemu de Coconnas, znacząco na niego spojrzawszy.
 — Czy być może?... — zapytał Coconnas, promieniejąc z radości.