Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/984

 Czy przez cokolwiek uchylone drzwi, czy tez z sukien królowej, rozszedł się jakiś nieprzyjemny zapach.
 Przez uchylone drzwi d’Alençon dostrzegł w gabinecie gęsty obłok dymu.
 Książę z ciekawością zagłębiał swój wzrok w gabinecie.
 — Spaliłam stare pargaminy — powiedziała Katarzyna de Médicis — i ztąd pochodzi ten nieprzyjemny odór, dla zabicia którego musiałam wrzucić na fajerkę jałowcu.
 D’Alençon skłonił się.
 — I cóż tam nowego?.. — zapytała królowa, chowając starannie ręce, poplamione jakimś żółtoróżowym płynem.
 — Nic, moja matko.
 — Widziałeś się z Henrykiem?
 — Widziałem.
 — Zapewne nie chce jechać.
 — Nie chce w żaden sposób.
 — Obłudny!...
 — Co pani mówiłaś?..
 — Mówiłam, że pojedzie.
 — Tak pani sądzisz?...
 — Jestem tego pewną.
 — A więc, on myśli nam uciec?
 — Tak jest.