Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/987

 — A! nie śmiem! — zawołał drżący Franciszek.
 — Dlaczego? Ta książka jest jak i inne książki; tylko, że długo stała nieporuszona, więc jej kartki się pozlepiały. Nie czytaj jej, Franciszku, bo chcąc przewracać karty, musiałbyś ślinić palce, to zaś zajęłoby ci bardzo wiele czasu i jest dosyć nudnem.
 — Do tego stopnia, że tracić nad tem czas i zadawać sobie tę pracę może tylko zapalony myśliwiec?
 — Tak, tak, zrozumiałeś mnie, mój synu.
 — Otóż i Henryk jest na podwórzu. Daj mi książkę, pani. Skorzystam z jego nieobecności i zaniosę mu; jak powróci, znajdzie już ją u siebie.
 — Zdaje mi się, że lepiejby było oddać mu osobiście; byłoby to pewniej.
 — Jużem ci matko powiedział, że nie śmiem.
 — No, to przynajmniej połóż ją tak, żeby można było z łatwością spostrzedz.
 — Dobrze, dobrze, przytem roztworzę ją... Czy to nic nie szkodzi, że będzie otwartą?
 — Nic nie szkodzi.
 — Daj mi więc, matko.