Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/1009

zakonników, oznajmij im wieść szczęśliwą; wszyscy śpiewając, na znak radości trzymając w ręku zielone gałęzie i kwiaty, udali się po ciało które dusza opuściła i pochowali w grobie już dla niej i dla niego przygotowanym.
 W następnym — inni kronikarze utrzymują że w tym samym roku, 21 marca, św. Benedykt sam lekko przeszedł z doczesnego do wiecznego życia i podeszły w lata, bogaty sławą, jaśniejący cudami poszedł zasiąść po prawicy Pana. Ciało jego złożono przy ciele św. Scholastyki, w tymże samym grobie.
 Św. Benedykt był rodem z Norcia w Umbrji; pochodził z szlachetnej rodziny Guarda. Matka jego słynna miłością niebiańską i dobroczynnością, została kanonizowaną wraz z nim i jego siostrą pod imieniem św. Abondancji.
 Matki i siostry tych wszystkich wielkich świętych upadającego Rzymu i średnich wieków, których Dante był Homerem, są prawie wszystkie świętemi i za przyczyną synów i braci, niewiasty te, ich życia towarzyszki, przyjmują udział w czci im oddawanej.
 W ten sposób obok św. Augustyna ukazuje się św. Monika, a św. Marcelina obok św. Ambrożego.
 Klasztor wzniesiony przez św. Benedykta, w 884 r. został prawdopodobnie za sprawą szatana spalony przez jego sprzymierzeńców saracenów. Był on już poprzednio zrabowanym przez lombardów w 589 r. a za czasów normandów stał się prawdziwą warownią. Opaci tytułowani już biskupami, przybrali nadto tytuł pierwszego barona w królestwie, który dotąd noszą.