mnienia? Ale, mówił Palmieri wstrząsając głową, dosyć o tej dręczącej kwestji. To samotność te złe marzenia rodzi. Opowiedziałem ci moje życie; opowiedz mi twoje. W twoim wieku życie pisze się złotemi głoskami. Rzuć promień twojej jutrzenki i twych nadziei na moją starość i zwątpienie; mów kochany Salvato, i daj mi zapomnieć nawet dźwięku mego głosu nawet słów moich brzmienia.
Młodzieniec był posłusznym. On z swojej strony miał do opowiedzenia całe rozpoczynające się istnienie. Opisywał mu swoje walki, tryumfy, niebezpieczeństwa i miłostki. Palmieri śmiał się i płakał na przemiany. Chciał zobaczyć ranę, zbadać piersi. I tak, ojciec zapytując, syn odpowiadając, doczekali dnia, a równo ze dniem usłyszeli odgłos bębna i trąb oznajmiający, że nadszedł czas rozłączenia.
Lecz Palmieri chciał jak najdłużej pozostać z synem i jak przed dziesięciu laty, odprowadził do pierwszych domów San Germano jeźdźca wspartego na swem ramieniu, prowadzącego konia za uzdę.
Czas postępował swoim zwykłym niezachwianym krokiem i chociaż napastowane ze wszystkich stron przez hordy Pronia, Gaetana Mammone i Fra Diavola, wojsko francuzkie, niewzruszone tak jak czas, postępowało swą potrójną drogą przez Abruzzy, Terra del Lahore i tę część Kampanii której brzegi zrasza morze Tyrenejskie. W Neapolu wiedziano ę wszystkich ruchach republikanów, otrzymano tam wiado-
