Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/1042

innem położeniu nie zwracanoby uwagi, budzi niepokój i przestrach.
 Królowa zadrżała i podniosła się.
 — Cóż jeszcze nowego? zapytała.
 Król spojrzał tylko, ponieważ nic nie wiedział o uczynionych rozporządzeniach.
 — Ale, powiedział Acton zawsze spokojny i logiczny, to hrabia Thurn, nikt inny być nie może.
 — Dla czego sztuka, kiedy mu klucz dałam?
 — Jeżeli W. K. Mość pozwoli, pójdę się dowiedzieć.
 — Idź, odrzekła królowa.
 Acton, zapalił świecę i udał się w korytarz. Królowa patrzyła za nim z obawą. Cisza z żałobnej stała się śmiertelną. W kilka chwil Acton powrócił.
 — I cóż? zapytała królowa.
 — Drzwi prawdopodobnie od dawna nie były otwierane, klucz złamał się w zamku. Hrabia sztuka! chcąc się dowiedzieć czy nie ma sposobu otworzyć drzwi z wewnątrz. Próbowałem, nie można.
 — Cóż więc począć?
 — Wysadzić je.
 — Wydałeś na to rozkaz?
 — Tak pani i oto go wykonywają.
 Rzeczywiście usłyszano kilka silnych uderzeń we drzwi, potem trzask tych drzwi które się łamały. Cały ten hałas miał jakąś cechę złowrogą.
 Kroki zbliżyły się, drzwi otworzyły i stanął w nich hrabia Thurn.
 — Upraszam Wasze Królewskie Moście o przebaczenie, rzekł, za sprawiony hałas i za środki ja-