Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/1148

 Dozorca postawił świece na stole i wyszedł.
 — Cóż to, kochany komendancie, zapytał Nicolino, czy myślisz uczynić mi niespodziankę i wyprawić mi wieczór?
 — Nie, przybywam ze zwyczajną wizytą, kochany więźniu, a że niecierpię mówić nie widząc, kazałem przynieść światło.
 — Serdecznie się cieszę z twojego wstrętu do ciemności, ale niepodobna żeby chęć pomówienia ze mną, tak nagle bez żadnej zewnętrznej przyczyny skłoniła cię przyjść tutaj. Dalej, rozmówmy się szczerze. Co masz mi do powiedzenia?
 — Mam do powiedzenia rzecz dosyć ważną, i długo o niej myślałem, zanim postanowiłem z panem o tem pomówić.
 — A dziś już namyśliłeś się?
 — Tak.
 — A zatem, mów.
 — Czy wiesz, kochany gościu, że znajdujesz się tutaj ze szczególnego polecenia królowej?
 — Nie wiedziałem, ale domyślałem się tego.
 — I w największej tajemnicy?
 — Co się tego tyczy, to zaraz dostrzegłem.
 — A więc wyobraź sobie, kochany gościu, że od czasu jak tu jesteś, jakaś młoda dama dziesięć razy przybywała, aby z tobą pomówić.
 — Dama!
 — Tak; dama zakryta zasłoną, niechcąca nigdy wymienić swego nazwiska, mówiąc iż przybywała z polecenia królowej, jako należąca do jej dworu.
 — Cóż to znaczy! mruknął Nicolino, czyżby to