Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/1177

 — To nie jest majątek mości książę. Pan co posiadasz miliony, powinieneś to rozumieć.
 — Dziękuję!
 — Nie, potrzeba mi 500,000 franków.
 — Panie komendancie, z przykrością muszę ci powiedzieć, że nie dotrzymujesz słowa.
 — W czem? Jeżeli ich nie od pana żądam.
 — Tak, to co innego.
 — A jeżeli zdołam skłonić króla Ferdynanda, iż mi udzieli taką samą sumę za moją wierność, jaką pan mi ofiarujesz za moją zdradę?
 — Ah! jakiego brzydkiego wyrazu pan użyłeś! Komendant z komiczną powagą, właściwą neapolitańczykom, wziął świecę, zajrzał za drzwi, pod łóżko i powrócił stawiając świecę na stole.
 — Co pan robisz? zapytał Nicolino.
 — Patrzyłem czy kto nas nie podsłuchuje.
 — Dla czegóż to?
 — Bo jeżeli jesteśmy tylko we dwóch, pan wiesz że jestem zdrajcą, a może cokolwiek zręczniejszym, cokolwiek dowcipniejszym od innych, ale zawsze zdrajcą.
 — W jaki sposób masz zamiar skłonić króla Ferdynanda, aby ci udzielił za twoją wierność 250,000 franków?
 — Dlatego właśnie potrzebna mi pańska grzeczność.
 — Rachuj na nią, ale wytłómacz się.
 — Aby dojść do tego celu, nie mogę być twoim spólnikiem, potrzeba abym był twoja ofiarą.