Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/1178

 — To jest dość logicznie powiedziane. Słucham więc, jakim sposobem możesz stać się moją ofiarą?
 — To bardzo łatwo.
 Komendant wyjął z kieszeni pistolety.
 — Oto są pistolety.
 — Ah, to moje własne, powiedział Nicolino.
 — Które prokurator pozostawił tutaj. Czy pan wiesz jak ten poczciwy markiz zakończył?
 — Mówiłeś mi pan o jego śmierci, na co odpowiedziałem iż bardzo żałuję, że nie mogę go żałować.
 — Prawda. Otrzymałeś więc pan swoje pistolety, które nie wiem gdzie się znajdowały, za pośrednictwem swoich znajomości w zamku, tak że kiedy ja zszedłem, przyłożyłeś mi pan pistolet do gardła.
 — Bardzo dobrze, powiedział Nicolino, śmiejąc się: oto tak.
 — Ostrożnie, pistolety nabite. Potem wciąż z pistoletem przyłożonym do gardła, przywiązałeś mię pan do tej wmurowanej obrączki.
 — Czem? czy prześcieradłem z mego łóżka?
 — Nie, sznurkiem.
 — Nie mam sznurka.
 — Ja go panu przynoszę.
 — Bardzo dobrze, jesteś człowiekiem przewidującym.
 — Chcąc aby zamiary nasze przyszły do skutku, nie należy niczego zaniedbywać.
 — Cóż dalej?
 — Dalej! Kiedy już mocno będę przywiązany do obrączki, pan mi przewiążesz usta chustką, abym nie krzyczał. Zamykasz drzwi za mną i korzystasz