Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/1216

 — Czy widzisz pan tę chorągiew powiewającą na Castel Nuovo?
 — Zapewne, że ją widzę, powiedział młodzieniec i przyznaję nawet iż ona mnie drażni niepomiernie.
 — Czy komendant pozwala mi ją zrzucić?
 — Czem?
 — Kulą.
 — I ty będziesz mógł to dokonać?
 — Tak się spodziewam, komendancie.
 — Wiele żądasz strzałów?
 — Trzech.
 — Zgadzam się; ale uprzedzam cię iż jeżeli jej nie zrzucisz za trzecim strzałem, odsiedzisz trzy dni w areszcie.
 — A jeżeli zrzucę!
 — Dostaniesz dziesięć dukatów.
 — Dobrze, zgadzam się.
 Artylerzysta wycelował, przyłożył lont; kula przeszła między tarczą herbową i drzewcem, dziurawiąc płótno chorągwi.
 — Dobrze, powiedział Nicolino, ale to jeszcze nie dosyć.
 — Wiem o tem, odpowiedział artylerzysta, to też będę się starał zrobić lepiej. Działo zostało wycelowane z większą jeszcze niżeli pierwszy raz uwagą. Artylerzysta badał z której strony wiatr wieje; uznał małą zmianę w kierunku, jaką powiew mógł nadać kuli, podniósł się, znów się nachylił, zmienił cel o setną część linii i zbliżył lont: usłyszano huk i chorągiew przecięta u podstawy upadła.