niając Salvatę, utworzył straż honorową mającą odprowadzić św. Januarjusza do arcybiskupstwa i czuwać nad nim z hasłem: cześć świętemu Januarjuszoui.
Od rana, w przewidywaniu, że św. Januarjusz raczy łaskawie cud uczynić, o czem Championnet nie wątpił wcale, rząd tymczasowy został ustanowionym i sześć komitetów mianowanych.
Komitet centralny — komitet spraw wewnętrznych — komitet finansów — komitet sprawiedliwości i policji — komitet prawodawstwa. Wszyscy członkowie komitetu byli wybrani z rządu tymczasowego.
Cirillo i Manthonnet, nasi spiskujący z pierwszych rozdziałów, byli członkami tymczasowego rządu, Manthonnet nadto, był jeszcze ministrem wojny, Ettore Caraffa był mianowany dowódzcą legii neapolitańskiej; Schipani miał objąć dowództwo jedno z pierwszych, skoro tylko armia zostanie zorganizowaną; Nicolino pozostał nadal komendantem zamku San-Elmo; Velasco nie chciał nic przyjąć i został tylko ochotnikiem.
Z katedry Championnet udał się do kościoła św. Wawrzyńca. Kościół ten dla neapolitańczyków, którzy od dwunastego wieku, nigdy się sami nie rządzili, jest miejscem posiedzeń, gdzie w dniach trwogi albo niebezpieczeństwa, zbierają się dla narady wybrani i naczelnicy ludu. Towarzyszyli mu członkowie tymczasowego rządu, będący zarazem członkami komitetu.
Tam w pośród niezmiernego tłumu Championnet przemówił doskonałym włoskim językiem:
Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/1300
Ta strona została przepisana.
