Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/1327

spotkanie niebezpieczeństwa, rzucano się w nie głową naprzód.
 — Sonduj, powiedział głos silny, i rozkazujący Nelsona, głośniejszy od burzy.
 — Dziesięć sążni, odpowiedział głos kapitana Henry.
 — Baczność wszędzie krzyknął Nelson.
 — Skała na lewym boku zawołał majtek na straży.
 Nelson zbliżył się do parapetu, zobaczył w istocie morze wściekle uderzające o 120 sążni.
 Okręt posuwał się z taką szybkością że już prawie ominął skałę.
 — Trzymaj ster! powiedział Nelson sternikowi.
 — Skały na prawym boku! zawołał strażnik.
 — Sonduj! powiedział Nelson.
 — Siedm sążni! odpowiedział Henry. Ale sądzę że płyniemy za prędko; gdybyśmy spotkali skały przed sobą, nie mielibyśmy czasu ich uniknąć.
 — Zwinąć żagle bocianiego gniazda na przednim i wielkim maszcie! Każ w trzech miejscach przewlec mały żagiel! Sonduj!
 — Siedm sążni, odpowiedział Henry.
 — Jesteśmy w przejściu między Panaria i Stromboli. Potem dodał półgłosem: — Za dziesięć minut albo będziemy ocaleni albo będziemy spoczywać na dnie morskiem.
 I w istocie zamiast porządku z jakim zwykle biegną bałwany nawet w czasie burzy, bałwany zdawały się jedne o drugie roztrącać, tak że w tym całym odmęcie piany, której szum przypominał wycie psów Scylli, widziano tylko ciemną linię między