Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/1328

dwoma ścianami skał. W to ciasne przejście miał się puścić Vanguard.
 — Wiele sążni? zapytał Nelson.
 — Sześć.
 Admirał zmarszczył brwi: sążeń mniej, a Vangriard osiędzie na dnie.
 — Milordzie! powiedział sternik ponuro, statek nie idzie już!
 W istocie ruch Vanguarda był prawie nieznaczny, i gdy poprzednio pędził przed burzą z szybkością jedenastu węzłów na godzinę, teraz nie możnaby więcej niż trzy sprawdzić.
 Nelson patrzył w około siebie. Wiatr złamany przez małe wysepki wśród których płynął, mógłby zawładnąć tylko wysokiemi żaglami, gdyby te były rozwinięte. Z drugiej strony prąd podmorski zdawał się sprzeciwiać dalszemu posuwaniu się statku.
 — Wiele sążni? zapytał Nelson.
 — Ciągle sześć, odpowiedział Henry.
 — Milordzie, rzekł stary sternik, sycylijczyk rodem z małej wioski la Place który widział zaniepokojenie Nelsona, milordzie, za pańskiem pozwoleniem, czy wolno mi powiedzieć jedno słowo?
 — Mów.
 — Prąd się wznosi.
 — Jaki prąd?
 — Prąd z cieśniny. I szczęściem dodaje nam pół a nawet całą stopę wody.
 — Czy myślisz że prąd aż tutaj dochodzi?
 — Dochodzi aż do Paolo, milordzie.
 — Każ podnieść żagle bocianiego gniazda, za-