Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/1329

wołał Nelson.
 Chociaż rozkaz zadziwił marynarzy, wykonali go jednak z biernem i milczącem posłuszeństwem, stanowiącem główny przymiot marynarzy, nadewszystko w chwilach niebezpieczeństwa.
 Po powtórzeniu rozkazu przez oficera straż odbywającego, zobaczono z górnej części masztów rozwijające się żagle, które wiatr mógł dosięgnąć.
 — Posuwa się! posuwa! zawołał sternik z radością, wskazującą iż przez chwilę obawiał się aby Vanguard zamiast wiernie puścić się drogą wskazaną, nie wpadł na otaczające go skały.
 — Sonduj! zawołał Nelson.
 — Siedm sążni.
 — Skały przed nami! krzyknął majtek trzymający straż na przednim maszcie.
 — Skały na prawym boku! zawołał majtek oparty na przodzie statku.
 — Ster na prawy bok! zawołał Nelson grzmiącym głosem; całkiem! całkiem! całkiem!
 Ten potrójnie powtórzony rozkaz admirała wskazywał najwyższe niebezpieczeństwo. W istocie okręt dopiero wtenczas był posłusznym, kiedy dwóch majtków połączonemi siłami skierowało cały ster na prawy bok i kiedy końce drągów przymocowanych do masztów dla zaszczepienia żagli rozciągnęły się już nad pianą.
 Wszyscy znajdujący się na okręcie z obawą śledzili ruchy statku; dziesięć sekund oporu rudla, a dotknąłby skały.
 Nieszczęściem, opierając się lewem bokiem statek