Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/1346

 — Nie ulega wątpliwości, wyszeptał król skrobiąc się w ucho, że byłbym dobrze zrobił dotrzymując słowa admirałowi.
 Sternik zadrżał.
 — Co to? zapytał król.
 — Nic, N. Panie, tylko admirał byłby niezmiernie uszczęśliwionym, gdyby usłyszał z ust W. K. Mości wyrazy które ja słyszałem.
 — A! ja się z tem nie kryję. Potem odwracając się do Nelsona: — Czy wiesz, milordzie, powiedział, że admirał bez najmniejszego uszkodzenia przybył dziś o godzinie ósmej rano. Musi on być chyba czarownikiem, kiedy Vanguard, chociaż przez ciebie prowadzony, to jest przez największego marynarza na świecie, utracił swoje bocianie gniazda, żagiel wielkiej rei i — jak to nazywacie? — i żagiel małego masztu.
 — Czy mam słowa W. K. Mości przetłómaczyć milordowi? zapytał Henry.
 — Dlaczegóżby nie? odrzekł król.
 — Dosłownie?
 — Dosłownie, jeżeli ci to może sprawić przyjemność.
 Henry powtórzył słowa króla Nelsonowi.
 — N. Panie, odpowiedział zimno Nelson, W. K. Mość miał dowolny wybór między Vanguardem a Minerwą; wybór padł na Vanguarda; a co tylko może dokazać drzewo, żelazo i płótno w połączeniu, Vanguard to wykonał.
 — W każdym razie, rzekł król, korzystając ze sposobności aby się zemścić nad Nelsonem za ucisk