Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/1358

 — Żądasz dymisji admirała floty neapolitańskiej! I dla czegóż to?
 — Naprzód, Najjaśniejszy Panie, dla tego że admirał jest niepotrzebny gdy niema floty.
 — Tak, wiem o tem, powiedział król z widocznym gniewem, lord Nelson ją spalił; ale skoro kiedykolwiek będziemy panami u siebie, odbudujemy ją.
 — Nawet w takim razie, odpowiedział zimno Caracciolo, ponieważ straciłem zaufanie W. K. Mości, nie mógłbym nią dowodzić.
 — Ty straciłeś moje zaufanie, ty Caracciolo!
 — Wolę raczej temu wierzyć Najjaśniejszy Panie, aniżeli myśleć, że król w którego żyłach płynie najdawniejsza krew królewska w całej Europie, nie dotrzymał słowa.
 — Tak, wiem o tem dobrze, powiedział król, przyrzekłem ci...
 — Naprzód nie opuszczać Neapolu, a gdybyś go W. K. Mość miał opuścić, że to nastąpi na moim statku
 — No, no, kochany Caracciolo! powiedział król podając rękę admirałowi.
 Admirał wziął rękę króla, ucałował ją z uszanowaniem, cofnął się i wyjął papier z kieszeni.
 — Najjaśniejszy Panie, powiedział, oto moja dymisja, którą racz przyjąć.
 — A więc nie, nie przyjmuję jej, odrzucam twoją dymisję.
 — W. K. Mość nie ma prawa tego uczynić.
 — Jakto nie mam prawa? Nie mam prawa odmówić twojej dymisji?