w Londynie, bądź gdziekolwiek, natychmiast skoro będę uwiadomiony o jej wysokości.
„Spełniając moją prośbę, nabędziesz pan nowego prawa do wdzięczności
Sądzimy że list ten nie potrzebuje objaśnienia, i dowodzi że Emma Lyona, zaślubiając sir Williama niezupełnie zapomniała przywyknień swego dawnego rzemiosła.
Co do królowej, nie grywała ona nigdy, a przynajmniej grała bez ożywienia i przyjemności. Rzecz szczególna, była jedna namiętność nieznana tej namiętnej kobiecie. W żałobie po małym księciu Albercie, tak prędko zgasłym, a jeszcze prędzej zapomnianym, siedziała w rogu pokoju z księżniczkami tak jak ona w żałobę przybranemi, zajęta jakąś ręczną robotą. Trzy razy w tydzień podczas gry, książę Kalabrji z żoną odwiedzał króla. Ani on ani księżna Klementyna nie grywali. Księżna siadała przy królowej pomiędzy młodemi księżniczkami i rysowała lub też zajmowała się robotą na kanwie.
Książe Kalabrji przechodził od jednej grupy do drugiej, mieszał się do rozmowy jakkolwiek by ona była, z tą łatwą i pozorną wymową, którą ludzie prości biorą za wiedzę.
Cudzoziemiec któryby wszedł do tego salonu, nie wiedząc z kim ma do czynienia, nigdyby nie odgadł, że ten król bawiący się tak wesoło w grę reversi, ta kobieta tak obojętnie haftująca, że ten młodzieniec nakoniec, witający wszystkich z uśmiechem na twarzy, byli to król, królowa i następca
