Tego samego wieczora, kiedy kardynał Ruffo rozłączył się z Franciszkiem Caracciolo na pobrzeżu Catena w salonie księżnej Fusco zebrały się osoby najznakomitsze w Neapolu, które przyjęły nowe zasady i oświadczyły się za rzeczpospolitą, ogłoszoną przed ośmiu dniami i za Francuzami, którzy ją sprowadzili.
Znamy już prawie wszystkich promotorów tej rewolucji, widzieliśmy ich u dzieła i wiemy z jaką odwagą pracowali. Ale należy nam jeszcze zabrać znajomość z kilku innymi patrjotami. których poznania nasze opowiadanie dotąd nie wymagało, a których pominięcie byłoby niewdzięcznością z naszej strony, kiedy potomność zachowuje o nich tak chwalebne wspomnienie.
Wejdziemy więc do salonu księżnej, między ósmą a dziewiątą wieczorem i dzięki przywilejowi każdego romansopisarza, widzenia wszystkiego nie będąc sam widzianym, będziemy obecnymi jednemu z pierwszych wieczorów, gdzie Neapol pełną piersią oddychał powietrzem wolności.
Salon gdzie zgromadzone jest zajmujące towarzystwo, do którego zamierzamy wprowadzić czytelnika, był wspaniałych rozmiarów, jakich nigdy architekci włoscy nie zaniedbują zastosować w głównych komnatach swych pałaców. Sufit sklepiony i malowany al fresco, podtrzymywały kolumny umieszczone w murze. Freski były pędzla Solimena i według ówczesnego zwyczaju, przedstawiały przedmioty mitologiczne.
Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/1409
Ta strona została przepisana.
Eleonora Fonseca Pimentel.
