Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/1411

Ta strona została przepisana.

niem. Za młodu był on sekretarzem tego niedołężnego i nienasyconego księcia Broschi, synowca Piusa VI., dla wzbogacenia którego papież przeprowadził skandaliczny proces z Leprim. Napisał trzy tragedje: Arystodemus, Kajus Gracchus i Manfredi, nadto poemat w czterech pieśniach Basvigliana, śmierć Basville’a była jego przedmiotem. Potem został sekretarzem dyrektorjatu rzeczypospolitej cyzalpińskiej, profesorem wymowy w Paryżu i literatury w Medjolanie. Napisał marsyliankę włoską do której Cimarosa dorobił muzykę, a wiersze te z takim zapałem czytane przez Eleonorę Pimentel, ponieważ odpowiadały jej uczuciom, były jej utworem. Dominik Cimarosa siędzący przy fortepianie i z roztargnieniem błądzący palcami po klawiszach, urodził się w tym samym roku co Monti. Nigdy dwóch ludzi nie różniło się więcej, przynajmniej fizycznie, jak poeta i muzyk. Monti był wysoki i wysmukły, Cimarosa nizki i krępy; Monti miał oko żywe i przenikliwe, Cimarosa miał wzrok krótki, oczy wypukłe i bez wyrazu; podczas gdy na pierwszy rzut oka na Montego można było rozpoznać człowieka wyższego, w osobie Cimarosy przeciwnie nic nie objawiało wrodzonego geniuszu, a nawet z trudnością przychodziło uwierzyć, słysząc wymówione jego nazwisko, że to był człowiek który w 19 roku życia rozpoczął swój zawód, a obfitością i wzniosłością dorównywał Rossiniemu.
Grupa po tej najwięcej odznaczająca się, która z resztą górowała nad niemi, jak grupa Apollina i